Uzun Bir Aradan Sonra

Prens Zeroya uzunca bkatı ve ''Tek istediğim Valentineyle yalnız dövüşmeme diğer adamşarşada sizin ilgilenmeniz onunla ikinci karşılaşım ve gram değişmemiş.'' dedi ve Zeroya yakaşırken ''Eee şimdi ne yapıcaz peki ?'' dedi.

Prense baktı ve

"Biz sadece valentine ile uğraşmıyoruz.Biz bir mafya ile uğraşıyoruz.Mafyalar yalnız kovboylara benzemezler.Çete halinde takılırlar,ağır silahları vardır.Suikast için akıllı komplolardan başka bir tarz onlara sökmez.Binalarına saldırmak ise ölümcül olur.Aslına bakarsan biraz da zevkli" bu sözcükler ağzından çıkarken sırıtıyordu.Biliyordu ki prens ile ortak bir noktaları vardı,cezalandırmak.

Öğrencisine baktı;"Valentine'yi elimizden geldiğince kısa sürede bitirmeye çalışacağız.Şimdilik buralarda dolaş,göze batmamaya çalış herangi bir durumda hemen beni haberdar et.Nasıl edeceğini zaten biliyorsun" dedi.Prens'e baktı,"Gece hareket etmemiz daha uygun olur" dedi.

Prens başıyla onayladı ama sonra fark etti ''Harekete geçicezdene yapıcaz ? Şuan ez kişyiz gibi geliyor bana. Bir planını varmı'' diye sordu Prens meraklı bakışlarla.

"Onların çok ta ağır silahları yok.Ama her zaman arka kapı tercihimdir.Bir suikastçi gibi yaklaşmalıyız,sessiz davranmak bir süreliğine canını sıkmaz umuyorum ki." dedi ve önüne mafyaların bulunduğu binanın haritasını koydu.
Prens şaşkın gözlerle bakıyordu."Siz Valentine ile uğraşırken ben bunu çıkarmakla meşguldüm" dedi.

Prens biraz düşündükten sonra ''Güzel bir paln ama bunu üçümüzde tam anlamıyla ypamaya uygun değiliz'' dedi. Yüznü bir öfke kapladı. Elindeo sla tüm alanı parçalamayı isterdi. Sonra Zeronun nasıl biri olduğu aklına geldi ve ona ''Güçlü bir suikastçi istiyrum bulabilirmsin'' diye sordu.

"Bir işçi hanının sahibi değilim ama eski bir suikastçi tanıdığım var.İstersen onu arayıp konuşabilirim." Prensin yüzündeki sinirden onu araması gerektiğini düşündü."Vola! birkaç saniye izin ver."


Arkasını döndü ve uzunca bir süre konuştuktan sonra telefonu kapattı."Bu gece planladığımız yerde ol,o da gelecek" dedi ve bir anda yok oldu."

Prensin donuk bir ifade ile Zero iggtikten sonra ''Bu aam hiç değişmiyor'' dedi sonra ise yüznden tatminkar bir gülümseme oldu ''Tabiki anien giriş ve çıkışları dışında yarıdmlarıda değişmiyor hep aynı kalitedeler'' dedi ve sakin adımlarla evden çıktı.

İlk defa birisi ile dövüşmüştüİlk defa ölüm tehlikesi ile karşı karşıya gelmişti. Bu içinde yankılanan duygu... Korku muydu?

Ustası onun fiziksel yaralarını iyileştirmişti. Zihinsel yaraları hakkında bir şey yapabilir miydi? Sanmıyordu. O an gözlerinin önünden gitmiyordu, gidecek gibi de değildi. Rakibini küçümsemişti. Ama o kılıç... O beyaz bulutla birlikte gelen ölüm çanları. O çan sesleri kulaklarından gitmiyordu. Düşüncelerini işgal ediyor, aklının en derin köşelerini istila ediyordu. Kalkanı kırılmıştı. Oysa o kalkanın üstünden filler bile geçse bir şey olmazdı. Peki nasıl kırılmıştı?

Bildiği tek bir şey vardı. Güçsüz, zayıf, şımarık veledin tekiydi. Ama bu böyle devam edemeyecekti. Neden bilmiyordu ama içinde hiç biri için nefret duygusu yoktu. Ne majesteleri bozuntusu, ne de temizlikçi mafya üyesi. Şu anda düşüncelere bile sahip olmayan boş bir kabuktu. Boştu. Yaşamanın amacı yoktu. Ölüm bu kadar kolayken, hiç bir şeyin anlamı yoktu. Ama o ölmek istemiyordu. Bu boşluğada anlam veremiyordu. Yine de içinden bir ses orada boşluğun olmamasının gerektiğini, oranın en iyi şekilde doldurulması gerektiğini söylüyordu. Ama nasıl yapıcağını bilmiyordu. Tüm sorunda buradaydı...