Tanışma

Şimdiki zamanın 15 yıl öncesi
Daha henüz beş yaşındaki Valentine tıpkı kendi yaşıtları gibi mahallenin parkında oynamaktadır. Arkadaşlarıyla güzel vakit geçiren Valentine zamanın nasıl geçtiğini anlayamaz ve akşam olduğunu anca arkadaşlarının anneleri onları almaya geldiklerinde fark eder. Tek tek arkadaşlarına el salladıktan sonra tek başına kalmıştır. Onu almaya gelecek bir annesi ya da babası yoktur. Babasını anne karnında annesini doğarken kaybetmiştir. Yanında kaldığı amcası ise onu sürekli hor görüp aşağılamaktadır. Üzerindeki eski püskü elbiseleri bile amcası kadar kötü kalpli olmayan amcasının karısı vermiştir. "Yine yalnız kaldım," diye düşünürken başı öne eğik parkta öylece dolanmaya başlar. Yerde duran boş bir kola kutusuna var gücüyle vurur. Havalanan kola kutusu kendisinden biraz daha büyük bir çocuğa çarparak durur. 'Demek yalnız değilmişim,' diye düşünürken çocuğun sert bakışlarıyla karşılaşır fakat korkmaz ve o da aynı şekilde ona bakar.

Düşünceşere dalmışken arkasından kola kutsuna baktıktan sonra prens arkasına döbner ve karşısındaki çocuğa sert bir bakış atar. Belliki istiyerek yaptığı bir şey değildi bunu fark ettiğinde yüzündeki sert ifade kaybolmuştu. Tüm arkları gitmiştibve oda annesini beklemekteydi. Sakince karşısında duran çocuğu süzdü anladığı kadarıyla oda yalnız kalmıştı sıcak bir gülümseme ve sesle ''Selam dostum sende yalnızsın galiba'' dedi.

Valentine çocuktan etkilenmişe benziyordu ama yüzündeki gülümseme hoşuna gitmemişti. "Dostun olmak için biraz küçük değil miyim sanki," dedi. "Ayrıca yalnız olduğum falan yok annem bir yere kadar gitti gelecek! Valentine yalan söylemişti. Aklı belki ermiyordu ama yalnızlık kelimesini duymaktan nefret ederdi. 'Adın ne," diye sordu karşısındaki çocuğa

''Asıl bu kadar soğuk olmak için küçük değilmsin ?'' diye sordu prens ve ekledi ''ve adıma gelincede. İsmim Wrsom ya seninki nedir bay ukala.'' dedi ve kendi kendine güldü ve bu sıradada''Bak bu sana yakıştı'' dedi ve elini sıkması için uzattı.

"Wrson ha," dedi. Kendini adını söylemesi gerekiyordu ama hiç adı olmamıştı ki. O an kola kutusunun üzerinde yazan marka ilişti gözüne ve "Valentine," dedi. "Adım Valentine."
Valentine çocuğun uzattığı eli sıkarak onun yanına oturdu. "Seni daha önce hiç görmemiştim. Bu mahalleden değil misin," diye sordu.

''Hayır bu mhalledenim ama kalabalığın içinde biraz sessiz kalıyorum'' dedi samimiyetle Prens ve devam etti ''Valentine demek, güzel isimmiş sanırım senle iyi geçinicem bay ukala'' dedi ve yüzünde kocaman bir sırıtma oluştu.

"Ne diye gülüyorsun ki sanki?!" dedi ve ayağa kalkarak onun yanından ayrılmak istedi ama çok geçmedi ki ayağa bir taşa takılıp düştü. Canı gerçekten acımıştı yere çarpan iki dizide kanıyordu. Ağlamaya başladı.

Prens çocuğun kalkışını izledi ve düşüşünü görünce telaşla yanına fırladı. Çocuk ağlamaya başalyıncada onu sakinleştrimeye başladı ''Hem ukalasın hemde beceriksiz'' dedi ve cebinden bir mendil çıkardı ve Valentinenni dizini silmeye başladı ama çocuğun ağlaması durmadı. Prens afiften sinirlenidi ve çocuğun kafasına bir tokat attı ''Ağlayıp durma bir erkek bu kadarcık şeye ağlarmı ha ? '' dedi

Valentine kafasını yediği tokatla sustu. Çocuğun söylediği cümle kafasına kazınmıştı. Ayağa kalktı ve kafasını dikleştirerek, "Artık ağlamayacağım," dedi.